คำ สั ญ ญ า แ ล ะ ก า ร ร อ ค อ ย ข อ ง แ ม ว น้ อ ย ปว ด จั ย ...



ที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักนะ ไม่ใช่เพราะมันจากไปหรอก

แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก ถ้าวันนี้คนสองคน ต่างหมดรักกันไป

คงไม่มีใครต้องเสียใจมากนัก แต่กลับเป็นเพราะรักที่ยังอยู่ในใจนั่นเอง ที่ทำให้ปล่อยวางลงไม่ได้

วันอาทิตย์ที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2551

จำไว้นะ ที่รัก

.♥.

มี่เอง ก้อยังอยู่ตรงนี้แหละ ยังรักตะเองอย่างนี้ รักอยู่ตรงนี้ ไม่เคยไปไหน ไม่เคยรักน้อยลง วันข้างหน้าถึงตะเองจะไม่เลือกมี่แต่มี่จะรอตะเองเสมอ แต่ว่า มี่ก็ยังยินดีนะ ถ้าซักวันตะเองจะคิดถึงมี่อีกในตอนที่ตะเองไม่มีใครแล้ว ในเวลาที่คนที่ตะเองคิดว่า 'ใช่' เขาก็ไปกับคนใหม่ที่เขาก็คิดว่า 'ใช่' มากกว่าตะเองเหมือนกัน

มี่จะรอตะเองนะ

.♥.

ถึงวันนี้เราจะไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ไม่เป็นไรหรอก มี่จะยังไม่ไปไหนหรอก มี่จะอยู่กับตะเองก่อน จะอยู่ดูแลตะเองอีกสักพักเพราะตอนนี้ มี่ยังไม่แน่ใจว่า คนนั้นของตะเอง จะรักตะเองจริงรึป่าว รักตะเองแค่ไหน รักได้มากเท่าที่มี่รักมั้ย

มี่ก็ยังจะ อยู่กับตะเองไปอย่างนี้แหละ นานเท่าที่ตะเองต้่องการ มี่จะไม่เดินไปไหน จนกว่าตะเองจะสบัดมือมี่ทิ้ง จนกว่าตะเองจะบอกให้มี่ไป ส่วนตอนนี้ มี่ไม่เป็นไรหรอก แค่มี่ได้อยู่ข้างๆตะเองก็พอแล้ว

กลับมาได้มั้ย

.♥.

มี่เองก็รู้ตัวนะ ว่ามี่เองก็ไม่ใช่คนรักที่สมบูรณ์แบบ ไม่ได้ดีไปซะทุกอย่าง หนำซ้ำบางคราวยังทำตัวให้ตะเองรำคาญด้วย แต่มี่เองก็จะพยายามปรับปรุงตัวเองในเรื่องที่ตะเองเคยบอก ในเรื่องต่างๆที่มี่ทำไม่ดี ตอนนี้มี่ก็ยังมีตะเองอยู่ข้างๆ มี่จะพยายามดูแลความรักของเราให้ดีที่สุด จะทำให้ดีที่สุด จะรักตะเองให้มากที่สุด อย่างน้อย มี่ก็ไม่ต้องกังวลว่ามี่เป็นคนทำให้ตะเองเสียใจ ถ้าซักวันถ้าตะเองเลือกที่จะปล่อยมือมี่ไป ถึงมี่จะเสียใจแต่มี่จะไม่แย้งในเหตุผลตะเองเลยเพราะอย่างน้อยตอนที่ตะเองยัง อยู่ มี่ก้อได้ดูแลตะเองดีที่สุดแล้ว ทำหน้าที่คนรักได้ดีที่สุดแล้ว

พี่เอสอนมี่ว่า

.♥.

"Love is a feeling of mind as much as of the heart ; it concerns the will as much as the emotions."

บางครั้ง ความรัก นั้น อาศัย "การตัดสินใจที่จะรัก" รัก และ อดทน ต่อบางสิ่งบางอย่างที่ไม่น่ารักในตัวของอีกฝ่าย.....
ไม่มีใครตรงใจเราได้ 100% จริงๆ

การที่นู๋รักใคร...จนไม่เหลือความรักให้ตัวเอง พี่ว่าเป็นความหลงนะจ๊ะ ความรักมันจะสวยงาม และ ช่วยเติมเต็มกันและกัน....ช่วยให้เรามีพลังที่จะสรรสร้างชีวิตของเราทั้งคู่ให้ดีขึ้น....

ไม่ใช่เทความรักให้เขา จนเราบอบช้ำ....

หนูมี่รักป๊ากับแม่ค่ะ

.♥.

สุดท้ายคนที่อยู่เคียงข้างมี่เสมอ คือ พ่อกับแม่ มี่ร้องไห้ แม่ก็ร้องไห้กับมี่ด้วย ส่วนป๊าถึงจะไม่พูดอะไรเลย มี่ก็ดูออกว่าป๊าเองก็เสียใจไปกับมี่ ป๊าสอนอะไรให้มี่เยอะแยะเลย มี่จะจำไว้ และจะทำตาม มี่เชื่อว่า อะไรที่ป๊าบอกมันดีกับตัวมี่เสมอ

มี่ได้เรียนรู้ว่า คนอื่น เค้าก็รักเราที่ภายนอก รูปร่าง หน้าตา นิสัยใจคอ วันไหนเราไม่ดีพอ ไม่ถูกใจ วันไหนเรางี่เง่าเค้าก้อเบื่อเมื่อไหร่เจอใครที่ถูกใจกว่า เค้าก้อพร้อมจะคว้าคนใหม่และเขี่ยเราทิ้งได้ทันที

แต่พ่อกับแม่มี่เค้า เค้ารักมี่ตั้งแต่ยังไม่เหนหน้ามี่ รักตั้งแต่มี่ยังเปนก้อนเลือดอยู่เลย เค้าดูแลมี่จนมี่โตมาป่านนี้ รักมี่แค่ไหน ตามใจสารพัด อยากได้อะไรก้อได้ มี่ทำผิดเค้าก้ออภัยให้มี่ได้เสมอ มี่ก้อยิ้มกับตัวเองว่า เออ แฮะ มี่เปนบ้าอะไรไป มี่ยังมีคนที่รักมี่มากที่สุด รออยู่ที่บ้านนี่นา มี่ต้องเลิกทำตัวให้เค้าเปนห่วงได้แล้ว จริงมั้ย


วันศุกร์ที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2551

ความรัก คือ การยอมรับ

ความรักคือ การยอมรับ เรายอมรับใครมากที่สุด เราก็จะเลือกคนนั้น มาเป็น คู่รักของเรา

ส่วนมากที่เรารัก แล้วทุกข์ แบบที่เราส่วนใหญ่เจอกัน เพราะมีเหตุจากเราหา คนรัก ไม่ได้หา ความรัก คนรัก กับ ความรัก นั้นต่างกัน

วันพฤหัสบดีที่ 25 กันยายน พ.ศ. 2551

รักภาษาอะไร

.♥.

ปากบอกแต่ว่ารัก ถ้ารักแล้วทำไมทำให้เสียใจ ทำให้ร้องไห้ รักแบบนี้ไม่อยากได้หรอก ถ้ารักมี่ทำไมนอกใจมี่ล่ะ มี่ดีไม่พอ หรือตะเอง ไม่รู้จักพอ

ภาษากายสอนใจ ภาษาไทยสอนเธอ ภาษาพ่อมึงหรอ สอนให้เธอหลายใจ

วันพุธที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2551

บทเรียนที่ไม่มีในห้องเรียน

.♥.

ฤดูหนาวกำลังเริ่มเข้ามา อากาศแบบนี้...ชอบที่สุดเลยหล่ะ

เวลาที่ตื่นชึ้นมามันรู้สึกสดชื่น ... แดดอ่อนๆ ... ลมพัดเบาๆ

คิดถึงบ้านจังเลย ...ที่นั่น...ตอนกลางคืนในฤดูหนาวจะเห็นดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด

เหงาจังเลย อยากกลับบ้าน


ชอบท้องฟ้าที่สุดเลย เวลามองแล้วรู้สึกสบายจัย มันทำให้จัยมี่สงบลงมากเลย

ได้คิดอะไรมากมาย ได้ทบทวนะไรหลายอย่างเลยล่ะ ที่ผ่านมา มี่คงทำผิดไปจริงๆด้วย แต่ไม่เสียจัยหรอก จะจำไว้เป็นบทเรียน อย่างน้อย บทเรียนนี้ก็หาไม่ได้ในห้องเรียน

เหงาไปอีกวัน

.♥.

วันนี้ก็เหงาคนเดียวอย่างเคย ทำไมนะเร่องที่เราอยากจะลืม มันช่างลืมยากเย็นเสียจิง มี่เองได้อยู่คนเดียว คิดอะไร ทำอะไรเพื่อตัวเองเยอะแยะ เปลี่ยนความรู้สึกเดิมๆ ที่ไม่เคยทำให้หัวใจมีสุขเลย

ตอนนี้ทุกๆวันของมี่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่มองกลับมาข้างหลัง ที่มีแต่ความเสียใจ สิ่งที่ผ่านมาก็แค่บทเรียนที่จะทำให้นู๋มี่มีความสุขในวันข้างหน้า เพราะว่าเรื่องร้ายๆที่ทำร้ายหัวใจมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว

มี่ต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่มีเราแล้วก็ตาม

วันจันทร์ที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2551

ปล่อยวาง

.♥.

สุดท้ายตอนนี้ก้อเหลือแต่ตัวมี่เอง ถ้ามี่ไม่ช่วยตัวเองก้อคงไม่มีครัยช่วยมี่ได้แล้ว มี่เลยต้องหัดรักตัวเองบ้าง ถึงจะรักช้าไปนิด แต่ก้อยังดีกว่า ปล่อยตัวเองไปเรื่อยๆ อย่างน้อยมันก้อไม่สายที่มี่จะแก้ตัว ทุกคนมีโอกาสเสมอ มี่เองก้อมี

แต่มันจะสายไปรึยังมี่ไม่รู้หรอก มี่รู้แค่ว่าวันนี้พยายามแล้ว มี่่ปรับปรุงตัวแล้ว มี่พยายามแก้ไขอะไรที่มี่ทำผิด พยายามเต็มที่แล้ว ถึงจะเกิดอะไร มี่ก้อจะไม่เสียใจเพราะมี่ถือว่ามี่ทำดีที่สุดแล้ว

มี่ปล่อยแล้วค่ะ มี่วางแล้ว ไม่ต้องแบกอะไร ไม่หนักอีกแล้ว ไม่เหนื่อยอีกแล้ว

ตะเองเป็นผู้หญิงที่เค้ารักมากนะ เค้ารักเตงมากเลย T^T  นอกจากไม่มี ... แล้วเค้ามีอะไรสู้ผู้ชายไม่ได้งะ

ทรมาณจังเลย

.♥.

เวลามีเรื่องอะไร มี่ก้อได้แต่ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูกมี่ ไม่รู้จะระบายอะไรกับใคร มี่แค่เหงา ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากร้องไห้คนเดียว มี่แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากร้องไห้คนเดียว มันทรมาณจะตายไป

มี่เหงาจัง รู้รึป่าว มี่เหงามากเลย มี่ถูกทิ้งไว้แบบนี้ มี่กลัวขนาดไหน มี่ไม่มีครัยเลย ไม่มีเลย

บทเรียนของแมวน้อย

.♥.

เวลาเราพยายามทำอะไรเพื่อใครมากๆ จนลืมสนใจที่จะดูแลตัวเราเอง ลืมสนใจตัวเอง ลืมหน้าที่ตัวเอง มี่รุ้แล้วว่าเปนยังไง มี่ได้บทเรียนแล้ว มี่จะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก มี่รู้สึกว่าตัวมี่เองไร้ค่ายังไงก้อไม่รู้

มี่ชอบทำอะไรไม่คิด แล้วพอผลมันตามหลังมา มี่ก้อค่อยมานั่งนึกว่า ไม่น่าทำ แต่มันก้อไม่ทันแล้ว

ความรัก

.♥.

สิ่งที่มั่นคงที่สุดก็เรียกว่าความรัก สิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ง่ายที่สุดและบอบบางที่สุดก็เรียกว่าความรักอีกเช่นกัน

เราอาจเสียใจแทบบ้าตายในช่วงชีวิตหนึ่ง กับ ความรักที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่วาดไว้.....
แต่เราจะเสียดายทั้งชีวิต ที่เหลืออยู่ ถ้าเราไม่ได้ทำสิ่งที่ควรจะทำมัน
แล้วมาค้นเจอภายหลังว่า คือ คำตอบของหัวใจ

วันเสาร์ที่ 20 กันยายน พ.ศ. 2551

แมวน้อยปวดจัย

.♥.

สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเราคือ ชีวิตเรา สิงที่มีค่าที่สุดในใจเราคือ หัวใจเราอย่าเอาชีวิตทั้งชีวิตไปยกให้ใคร
อย่าเอาใจทั้งใจไปยกให้ใครคนเดียวอย่ายกสิ่งที่มีค่าที่สุดและดี่ที่สุดของเราไปให้ใครดูแล
...เพราะไม่มีใครที่จะดูแลมันได้ดีไปกว่าตัวเราเอง

หนังสือที่อ่านไม่จบ

.♥.

อย่าหวังว่า...ใครคนหนึ่งจะดีและสวยงามสำหรับเราตลอดไป

เพราะเราเองบางครั้งก้อไม่ได้ดีกับเขาเสมอไปไม่ใช่เหรอ

อย่าหวังว่า...ใครคนหนึ่งจะหยุดชีวิตไว้ที่คุณ

ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะหยุดที่เค้าเช่นกัน

หัวใจเราไม่หนักแน่นพอที่จะอยู่ตรงกลางได้ แล้วก้อไม่มีมากพอที่จะแบ่งเป็นสองด้วยเหมือนกัน

แมวป่วย

.♥.

เรามักหลอกตัวเองว่า เพราะเรารักเขามาก เขาคงเห็นความดีความตั้งใจของเรา

และรักเราตอบบ้าง ไม่มากก็น้อย

และเมื่อเขาตอบรับรักของเรา ทำให้เราก้าวล่วงไปถึงการรู้สึกยึดมั่นว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของเรา

เป็นเหมือนทรัพย์สินส่วนตัวทางใจอย่างหนึ่ง ที่จะต้องอยู่กับเราทุกครั้งที่เราต้องการ

นานเท่าที่เราปรารถนา

ความรู้สึกอันนี้แหละ คือจุดเริ่มของความเจ็บปวดทั้งมวล

ความแตกต่าง

.♥.

การปล่อยมันไปไม่ใช่เรื่องง่าย แต่จะเหนี่ยวรั้งไว้ก็ยากเย็น
ความแข้มแข็งไม่ได้วัดที่ว่าสามารถเหนี่ยวรั้งมันไว้
แต่อยู่ที่สามารถปล่อยมันไปต่างหาก

ผู้ชายพร้อมที่จะเสียสละความรักเพื่อจะได้ปกครองโลก
แต่ผู้หญิงพร้อมที่จะตัดใจจากโลกเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่มีค่าพอให้เสียสละ
มันปวดใจเมื่อได้เห็นคนที่คุณรักมีความสุขอยู่กับคนอื่น
แต่มันจะเจ็บปวดกว่าที่ได้รู้ว่าเขาไม่มีความสุขเลยเมื่ออยู่กับคุณ


ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นอยู่ตลอดกาล ขอให้ความรักที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นรักนิรันดร์

Tomorrow

.♥.

ร้องไห้แล้วก็อย่าร้องเปล่า ๆ มองให้เข้าใจสัจธรรมของชีวิตไปด้วย ขอให้อ่อนโยนแต่เข้มแข็ง

และขอให้วันใหม่ในชีวิตมาถึง ในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ วันที่เราจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป

วันศุกร์ที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2551

What am I to do



จะทำยังไงต่อปัย จะอยู่ยังไง อยู่ก้อเจบ จากก้อเจบ รัก ที่ ไม่ สม หวัง มัน เปน ทุกข์ อย่าง งี้ นี่ เอง

มี่เปนเด็กโง่ที่จินตนาถึงความรักอันสวยหรู รักใครแร้วรักหมดจัย ไม่เผื่อใจไว้เลย

เพราะความคิดที่ว่า ถ้ามี่ให้รักที่จิงใจกับครัยไป มี่จะได้รักนั้นกลับมา

แต่ในโลกของความเปนจิง มันไม่ใช่เลย มันต่างจากโลกในจินตนาการของมี่มากเหลือเกิน

มี่ขอเลือกความเจ็บปวดดีกว่าการที่จะอยู่เพียงคนเดียวมี่ผิดมั้ย

The only one who knew me well Just left without a word

Walked out the door And took my heart away

What am I to do Here am I I'm still in love with you

I don't know why

ยังรออยู่จนกว่าจะถึงวันที่ไม่ต้องรอ


ถ้ามี่หลับตาลง มี่ควรจะมองไม่เหนอะไรเลยใช่มั้ยแต่หน้าทำไมตะเองถึงไม่ไปไหนซักทียังวนเวียนอยู่อย่างนี้


สำ หรับ ใคร ที่ กำ ลัง รอ เหมือน ที่ มี่ รอ มี่ อยาก บอก ว่า

การ รอ อะ ไร โดย ไม่ รู้ ว่า มัน มี อยู่ จิง รึ ป่าว สิ่ง ที่ รอ จะ มา ถึง เมื่อ ไหร่ มัน ทรมาณ

แต่ ถ้า เรา ท้อ แล้ว เลิก รอ สิ่ง ที่ เรา รอ อาจ จะ มา ไม่ ถึง เรา เลย

ตอน นี้ สิ่ง ที่ รอ อาจ กำ ลัง เดิน ทาง มา หา คุณ ก้อ ได้ อย่า ท้อ นะ

ปมในใจ

หลอกตัวเองมาตลอด ว่าตะเองแค่โกรธเค้าเลยไม่โทรมา แค่ไม่มีเวลา ตะเองไม่ว่าง ทั้งๆที่ก้อรู้อยู่ตลอดว่าไม่ใช่
ไม่เอาอีกแล้ว เค้าเหงา เค้ากลัว ไม่อยากผิดหวังอีก ตะเองไม่เคยรอแบบเค้าตะเองไม่เข้าใจหรอกว่าความรู้สึกมันเปนยังไง
เค้ารักตะเองมากแค่ไหนตะเองก้อรู้ใช่มั้ย

วันศุกร์ที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2551

ความรักของหมวย



ถ้าถามว่า รัก คืออะไร มี่ไม่รู้หรอก

รู้แค่ว่า มี่มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ อบอุ่นใจที่มีเค้าคอยดูแล

มีคนคอยเช็ดน้ำตา ให้คำปรึกษา สอนในสิ่งที่มี่ไม่รู้

อาจจะไม่ใช่คนที่ดีมาจากไหน แต่เค้าก็เป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับมี่

มี่ดีใจ ที่มีเค้าอยู่ข้างๆอย่างนี้ มี่พอใจแล้ว ไม่อยากได้อะไรแล้ว

มี่ไม่รู้หรอกว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น

แต่มี่ขอใช้เวลาที่มีกับเค้าตอนนี้ให้คุ้มค่า ก็วันข้างหน้ามันยังมาไม่ถึงนี่

คำว่ารักที่เค้าบอกให้ฟังทุกวันฟังแล้วอุ่นใจจัง

แต่สื่งที่เค้าแสดงออกให้เห็นว่ารักอ่ะ อุ่นใจกว่า

อยากให้เค้ารู้นะว่า ไม่ต้องบอกรักบ่อยๆก็ได้ มี่เขิน

ทุกอย่างที่เค้าทำให้มี่มันแทนคำว่ารักได้อย่างดีเลย




ฉันไม่รู้หรอกว่า ชีวิตของฉันเหลืออยู่นานแค่ไหน

รู้เพียงแต่ฉันเคยมีคนที่รักฉัน ได้ทำในสิ่งที่คิดว่าคุ้มค่าแล้วที่เกิดมา

แล้วฉันก็ต้องอยู่ต่อไป ไม่ว่า วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม


รักที่สุดเลยนะ ผู้หญิงคนนี้ แม่กระต่าย ร๊าก แม่เสือน้อย เมี๊ยว

หมวยหัดนั่งสมาธิ

เมื่อข้าพเจ้าเฝ้าสังเกตุตัวเองผ่านการปฎิบัติ สมาธิภาวนา



ในตอนนั้น ข้าพเจ้ามีสมาธินิดนึง เมื่อปฎิบัติได้สักพัก ข้าพเจ้าก็เริ่มปวดขา ปวดก้น รู้สึกชา เป็นเหน็บลองเปลี่ยนอริยาบถ
สักพักหนึ่ง อาการเหล่านั้นก็หายไป แต่อีกสักพักก็เริ่มปวดขาอีกจนต้องยืดขาสักพักรู้สึกง่วง เผลอหลับไปงีบ
หลังจากรู้สึกตัว ก็เริ่มคิดถึงอะไรเรื่อยเปื่อย สเวนเซ่น เอิร์ทเควก ผลไม้ ชาเขียว ข้าวผัด กุ้งเผา อายจัง

จนได้สติขึ้นมาก็เริ่มตั้งต้นใหม่ แล้วก็เป็นแบบเดิม คือ รู้สึกปวดขา ปวดก้น ปวดแก้มก้น จึงยืดขา และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ข้าพเจ้านั่งสมาธิได้นานขึ้น แต่ก็เผลอคิดเรื่อยเปื่อย ฟุ้งซ่าน แล้วก็ปวดขา ปวดก้น จนไม่มีสมาธิจะนั่ง
ข้าพเจ้าจึงย้ายไปทำสมาธิบนเตียงนอนแทน ได้ผล หลับสนิท สมาธิบังเกิดทั้งวันเลย เที่ยง ยัน เย็น หลับสนิท สมาธิล้วนๆ

มะมี่ มะฟาง


MooMei ~ MooFang

หนูมี่ กะ หนูฟาง ร๊ากกัลๆ ร๊ากที่ซู๊ดเรยเนอะ


ช.ช้างเขี้ยวหย่าย ถูกป่าวหว่า ก-ฮ มานท่องงี้แหละมั้ง ฮี่ๆ


เล่นมุดไห เอิ๊กๆ


ฟางแมร่งโหดว่ะ ดูๆๆทำเข้า

วันพฤหัสบดีที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2551

อืม



มะมี่ไปเที่ยวดรีมเวิลล์ รอบที่ 2ไปกะวิวคุงกะมะฟาง


ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่า แม้แต่คนโง่ที่สุดยังฉลาดในบางเรื่อง และคนฉลาดที่สุดก็ยังโง่ในหลายเรื่อง ..

ไม่มีอะไรเสียเวลาไปมากกว่า การคิดที่จะย้อนกลับไปแก้ไขอดีต ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไป ที่จะทำในสิ่งที่ตนฝัน ..

คนที่ไม่เคยหิวย่อมไม่ซาบซึ้งรสของความอิ่ม ความสำเร็จที่ผ่านความล้มเหลวย่อมหอมหวานกว่าเดิม ..

อันตรายที่สุดของชีวิตคนเราคือ การคาดหวัง อย่ายอมแพ้ ถ้ายังไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่

เหตุผลของคนๆ หนึ่ง อาจไม่ใช่เหตุผลของคน อีกคนนึง
ถ้าคุณไม่ลองก้าว คุณจะไม่มีทางรู้เลยว่า ทางข้างหน้าเป็นอย่างไร


ปัญหาทุกอย่างล้วนอยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้นยินดีกับสิ่งที่ได้มา และยอมรับกับสิ่งที่เสียไป

หลังพายุผ่านไป ฟ้าย่อมสดใสเสมอ มีแต่วันนี้ที่มีค่า ไม่มีวันหน้า วันหลัง ..

คนเราไม่ต้องเก่งไปทุกอย่าง แต่จงสนุกกับงานทุกชิ้นที่ได้ทำ ..

หัวใจของการเดินทางไม่ได้อยู่ที่จุดหมาย แต่อยู่ที่ประสบการณ์มากกว่า

วันพุธที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2551

มะมี่ไปเที่ยว


ในรูป มี มะมี่ แอม ผักบุ้ง สมปอง

อืมมมมมมมมมมมม นี่รูปตอนโดดเรียนเอ้ย ม่ายช่าย ไปทำรายงานนตะหาก ป่าวโดดนะค๊าฟพี่น้อง
ไปที่ดอนหอยหลอด กะเพื่อนๆ 8 ชีวิตด้วยกัน ฮี่ๆ อ่ะ งงๆๆ อย่างงเร๊ยย
ที่เหง 4 ตน เพราอีก 4 ปายหาวิวดีๆถ่ายรูปอยู่งัย

อิสมปองแหละ คิดอารายม่ายรู้ ชวน อิเพื่อนๆกะบ้าตามกันเปงแถบ โอ้ยย กุง่วงจาตายแร้ว
ไปแบบสภาพโทรมมากๆ ขอบอก ตากแดดหัวแดงไปเลย ถ่ายรูปลิงแสมเสร็จแล้ว นึกว่าจาได้กลับแร้ว เออ มานชวนปายเท่วดอนหอยหลอดต่อ เออ ไปกะปายว้า
ดูสภาพแต่ละคนดิ แม่งแล้วม่ายมีครายบอกมี่เลยนะ ว่าเค้าม่ายเรียนกัน ปล่อยมี่ใส่ชุด นศ.มาคนเดียว เชอะๆๆ งอนๆๆๆ


ม่ายเหงหน้าเลย เหงแต่ขาขาวๆ 55+

แง้วๆๆ ลมก้อแร๊งๆๆๆ หัวฟูหมดแล้ว กระโปรงก้อพีท สั้นๆ จะเปิดแล้วเปิดเล่า เลยยืมเสื้อคลุมแอมมาคลุมไว้
นี่ขนาดเอาเสื้อห่อไว้นะเนี่ย เห้ออออออออออออิแอมก้อบ้าถ่ายรูป เชอะๆๆ

ว้า นอนมาบนแท๊กซี่ ตื่นมาแก้มบวมเลยอ่ะ แง้วๆๆๆ กว่าหน้าจะเข้าที่ก้อตอนเย็น กลับถึงห้องแล้ว โอ้ยๆๆ ออกไปข้างนอก แก้มบวม พอกลับมาถึงห้อง ค่อยสวย อ๊ากกกกกกกกก อยากจะบ้า อารายกานนนนนนนนนน สวยในโลกของกุเอง โลกของมี่มีมี่คนเดียว 555+

เข้าใจนะ


ไม่พูดด้วยไม่ได้หมายความว่า ไม่รักแล้ว ไม่ติดต่อไปไม่ได้หมายความว่า ไม่คิดถึง
ไม่หั้ยอภัยไม่ได้หมายความว่าไม่หั้ยโอกาส

ไม่ดีด้วยไม่ได้หมายความว่าไม่เหมือนเดิม


ยังรักอยู่แต่รอดูเทอปรับปรุงชีวิต ยังคิดถึงอยู่อยากรู้ว่าเทอเปลี่ยนแปลง ยังหั้ยโอกาส หากชีวิตเทอไม่ใช่มีแต่ตัวเอง

ยังเหมือนเดิมและเป็นคนดีของเทอเหมือนเดิม

แต่ในมุมมองที่เปลี่ยนไป เพราะโลกของฉันไม่มีเพียงเทอ


ยังหวังว่า ในมุมของโลก ที่แม้ห่างกัล แต่ในวัยวันที่เปลี่ยนไปจะทำหั้ยเทอเข้าจัยว่าชีวิตคนเรา

ไม่จำเปนต้องทำผิดซ้ำๆ จนตาย

รูปกวนๆของมี่


แม่น้องกระต่ายกำลังหัดแต่งคอสเพลย์ 555+


แต่งแล้วดูตลกๆ เนอะ แต่งเปงแม่มด ฮี่ๆ


แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รูปนี้ เหมือนผีเลยง่า


แหะๆ ม่ายมีรายหรอก แค่ถ่ายรูปตลกๆไว้แล้วเอาออกมาดู แค่นั้นแหละ


หน้างี้ บานเชียวเนอะ